Kiosk pełen wartościowych informacji

Tłem dla pojawienia się przesłania, że Jezus był Mesjaszem i wypełnił wszystkie żydowskie proroctwa, były fundamentalistyczne żydowskie grupy religijne, które od około 100 roku p.n.e. prowadziły wojnę, aby przygotować drogę do teokratycznych rządów pod boskim kapłanem-królem, Mesjaszem, którego uważały za przepowiedzianego w żydowskich proroctwach.

Rzym był zaangażowany w rozległe wojny z tymi powstańcami zarówno w krwawej pierwszej wojnie żydowskiej między 66 a 73 rokiem p.n.e., jak i w niszczycielskiej drugiej wojnie żydowskiej, która szalała w latach 115-117. Wojna toczyła się w różnych prowincjach, takich jak Egipt, Cyrenajka i Cypr, niepokoje panowały także wśród Żydów w Mezopotamii. Wojna ta przyniosła Rzymianom ogromne straty w życiu ludzkim i wartościach materialnych. Trzecia wojna o takiej skali zagrażała samemu istnieniu Imperium Rzymskiego. Rzymski cesarz Hadrian, który panował w latach 117-138, próbował natomiast znaleźć propagandowe rozwiązanie problemu. czytanie ewangelii

Kamieniem węgielnym żydowskiej walki była wiara w świętą wojnę, która przygotuje drogę do przyjścia Mesjasza i zmartwychwstania wszystkich męczenników. Jeśli wiadomość, że Mesjasz już przyszedł i wypełnił proroctwa, mogłaby zostać rozpowszechniona wśród żydowskich jahad, których Rzymianie nazywali chrestiani, ich zapał do świętej wojny, miejmy nadzieję, ustąpiłby.

Hadrian zmienia historię Tyberiusza Aleksandra w historię Józefusa

W celu stworzenia nowej propagandy dla chrestiani, cesarz Hadrian postanowił wykorzystać żydowską historię, która weszła w posiadanie cesarza, gdy stary rzymski generał Tyberiusz Aleksander zmarł około 80 roku p.n.e.

Tyberiusz Aleksander był wysokiej rangi Żydem i rzymskim rycerzem z Aleksandrii. Był rzymskim namiestnikiem Judei w latach 46-48, prefektem Aleksandrii w latach 68-69 i najwyższym z generałów, którzy pomagali Wespazjanowi i jego synowi Tytusowi w wojnie żydowskiej trwającej w latach 66-73. Kiedy Tytus opuścił Judeę po upadku Jerozolimy w 70 roku, Tyberiusz Aleksander towarzyszył mu do Rzymu, gdzie w imieniu cesarzy napisał historię wojny żydowskiej, znaną obecnie w języku angielskim jako Josephus War.

Po historii wojny żydowskiej Tyberiusz Aleksander ułożył historię Imperium Żydowskiego, znaną obecnie w języku angielskim jako Josephus Antiquities. Autorstwo Tyberiusza Aleksandra zakończyło się wraz z jego śmiercią około roku 80. W chwili śmierci Tyberiusza Aleksandra jego Historia wojny żydowskiej (wojna od 1 do 7), Antiquities I-XX oraz księgi filozoficzne jego wuja Filona trafiły do archiwum cesarza rzymskiego.

Po objęciu urzędu cesarz Hadrian musiał uspokoić zbuntowanych Żydów po wyniszczającej drugiej wojnie żydowskiej, która zakończyła się w 117 r., i zmniejszyć ryzyko kolejnych wybuchów przemocy z ich strony. Dlatego urząd cesarski ponownie wyznaczył Tyberiusza Aleksandra na Józefusa, generała po stronie żydowskiej w wojnie, który przeszedłby na stronę Rzymian, a następnie napisałby historię Żydów.

Powodem, dla którego Rzymianie zmienili tożsamość Tyberiusza Aleksandra na Józefusa, było wykorzystanie tekstów „Józefusa” w propagandzie wobec walczących Żydów. Józefus musiał teraz przekazać wiadomość, że rzymski cesarz Wespazjan był Mesjaszem przepowiedzianym w żydowskich proroctwach i dla którego Żydzi walczyli, aby przygotować drogę. Wespazjan spełniłby tzw. proroctwo gwiazdowe, gdy został mianowany cesarzem rzymskim podczas oblegania Jerozolimy.

Jednak zbuntowani jahadczycy/chrześcijanie odmówili przyjęcia, że cesarz Wespazjan byłby Mesjaszem, o którym mówił Izajasz i inni prorocy, i ryzyko nowych żydowskich rebelii i wojen pozostało.

Hadrian tworzy Ewangelię o Jezusie, który był Mesjaszem

Na początku lat 120-tych Hadrian obawiał się, że wyniszczająca rebelia żydowska wybuchnie ponownie i zagrozi przetrwaniu imperium. Postanowił więc podjąć kolejną próbę uspokojenia zbuntowanych Żydów za pomocą propagandy. Ewangelia o Jezusie, który był Mesjaszem i wypełnił wszystkie żydowskie proroctwa, uspokoiłaby żydowskich ekstremistów, którzy wielokrotnie buntowali się, aby przygotować drogę dla Mesjasza.

Oryginalna Ewangelia zachowała się w tekście znanym obecnie jako Diatessaron.

Powielone fragmenty w Ewangeliach Nowego Testamentu, pokazują, że pierwsze trzy Ewangelie muszą mieć wspólne pochodzenie. O tym, że to wspólne pochodzenie znajduje się w Diatessaronie świadczy fakt, że różne wydarzenia miały w tym tekście bardziej logiczny i spójny opis niż w obecnych Ewangeliach.

W celu stworzenia wiarygodnego tła historycznego dla nowej opowieści o Mesjaszu, Hadrian wykorzystał żydowskie historie Tyberiusza Aleksandra, które wcześniej próbował pedałować do Żydów pod imieniem żydowskiego generała Józefusa.

Jezus wypełnił wszystkie proroctwa Jahada

Według Nowej Ewangelii, Jezus wypełnił wszystkie proroctwa Izajasza poprzez m.in.

1. bycie Mesjaszem

2. narodził się z dziewicy i został nazwany Immanuel
3. będąc z domu Dawida i będąc księciem pokoju
4. hwalony przez mędrców ze Wschodu
5. poświęcenie przez „głos wołający z pustyni” (Jan)
6. chodzić po wodzie i wskrzeszać zmarłych.

Inne żydowskie proroctwa, które Jezus wypełnił to:

7. Przepowiednia o gwiazdach (Liczb 24).

8. Proroctwo w Psalmie 22 o ukrzyżowaniu i losowaniu ubrań ukrzyżowanych.

9. Przepowiednia proroka Micheasza o narodzinach w Betlejem.

10. Jezus wypełnił też proroctwa Księgi Enocha (1 Enoch), którą Jahad czcił:
11. Jezus był Synem Człowieczym, który podczas swojej śmierci został wzięty na obłoku.
12. Jezus był Synem Człowieczym, który zasiądzie na swoim tronie i będzie sądził zło i dobro na Wielkim Sądzie.
13. Jezus już w łonie matki został wybrany przez archanioła Gabriela, który był jednym z archaniołów w Księdze Enocha.

Jezus był czystym członkiem jahadu/chrestiani. Mesjanistyczna dżahada nigdy nie zaakceptowałaby opowieści, że Mesjasz już przyszedł, gdyby nie był jednym z nich i gdyby nie przestrzegał Prawa Mojżesza. Hadrian zatem przepracował filozofię żydowskiego ruchu mesjanistycznego w Ewangelii, o czym możemy się przekonać studiując tzw. materiał sekty ze zwojów znad Morza Martwego w Qumran.

Uczniowie Jezusa są nazywani ubogimi, pokornymi i sprawiedliwymi, podobnie jak w „materiałach kultowych” z Qumran. Jezus i jego grupa, jak w jahad, tworzą grupę dwunastu pod przewodnictwem Mistrza. Jezus i jego grupa przestrzegają „najmniejszej kropki” prawa żydowskiego.

Zgromadzenie Jezusa to byli sprawiedliwi, którzy będą mieli życie wieczne, natomiast wszyscy inni to grzesznicy, którzy będą płonąć w ogniu wiecznym z diabłem i jego aniołami, właśnie według światopoglądu jahad. Jezus otrzymał Ducha Bożego podczas chrztu w rzece Jordan, zgodnie z zasadami Jahad w Regule Zgromadzenia.

Jezus przewodniczył świętym posiłkom, gdzie chleb i wino były sakramentami, nad którymi jako Mistrz wyciągał ręce i błogosławił. Jezus był nauczycielem sprawiedliwości, na którego czekał jahad.

Jezus odpokutował za grzechy ludzi poprzez swoje cierpienie i śmierć zgodnie z filozofią dżahadu. Jezus zmartwychwstał i sam zmartwychwstał zgodnie z wiarą jahadów w zmartwychwstanie ciała. Uczniowie Jezusa mieli być rzekomo członkami jahadu/chrestiani w postaci sykariuszy i selotów.